lunes, 26 de julio de 2010

Carme


Esquena amb esquena,
sols a l´habitaciò
nebulina d´amor
cobreix les seves ánimes,
paraules de silenci
brotan dels seus cors
paraules que diuen tan, tan.........
que cap oída humana ho ha escoltat.
la filla li diu: t´estimo pare,
ell li contesta: desde sempre i fins l´eternitat,
al meu amor amb tu será.
La Carme i el seu pare s´estimen tan, tan....
que no trobo paraules suficients
que ho pugin expresar.
María Ibáñez
(con cariño para Carme, recordando a su padre)

3 comentarios:

  1. Por la estima con que has escrito a Carmen y aunque no haya palabras suficientes y aunque yo me haya quedado un poco a medias os jo un abrazo!!!

    ResponderEliminar
  2. Tini, por lo que me dices, veo que no te has quedado a medias, pues realmente has captado el sentimiento del poema, un abrazo. María

    ResponderEliminar
  3. Los sentimietos no tienen dialectos su idioma es universal y se nota en sus expresiones el cariño a los amigos a los padres de los amigos y a todo lo que rodea a los amigos.. y como yo tengo amigos que cuando te quieren te dicen petons y cuando se enfadan dicen cullons en su espresión adivino si me estiman Un abrazo!!

    ResponderEliminar